|
Historia Sulimierza
Pierwsza wzmianka o Sulimierzu pochodzi z dokumentu wystawionego 10 października 1296 roku. Dokument ten był nadaniem cysterkom z konwentu w Reczu prawa patronatu nad kościołem w Sulimierzu, a właściwie Adelmansdorffe. Prawo to zachowały cysterki do połowy XVI wieku.
Wieś kilkakrotnie zmieniała nazwę, pierwotna nazwa wsi brzmiała Edelmannsdorf, czyli wieś szlachecka, rycerska, zapewne dlatego, że było tu aż 5 siedzib rycerskich (1337 rok). Od XIV wieku zaczęto używać określenia "wieś Adama" - Adamsdorf.
Pierwsza, powojenna nazwa to Adamowice. Po wyzwoleniu, a dokładniej w 1946 roku nazwę zmieniono na Sulimierz, najprawdopodobniej sugerując się nazwą pobliskiego lasu nazywanego Zulmer, która to nazwa pochodziła z końca XV wieku.
Wieś od założenia aż do początku XX wieku była wsią typowo szlachecką, po wojnie majątek szlachecki został znacjonalizowany i przekazany Państwowym Gospodarstwom Rolnym.
Na terenie wsi dokonano kilku bardzo ciekawych odkryć, między innymi 27 kwietnia 1927 roku znaleziono siekierkę z epoki kamienia (5000-2000 lat p.n.e), znane są też znaleziska z epoki brązu i żelaza (2000-400 lat p.n.e).
Równie wcześnie historia wspomina istnienie we wsi szkoły, po raz pierwszy w 1666 roku. Nauczycielem był wówczas kościelny Paul Wedel. Najstarszy znany budynek szkolny był maleńką, dwuizbową chatą krytą strzechą, tak niską, że ręką można było dotknąć dachu. Dopiero w roku 1849 zbudowano nową szkołę z cegły. Szkoła istniała przez cały okres powojenny do 1 września 2000 r., kiedy to decyzją władz Gminy Myślibórz została afiliowana do szkoły w Głazowie.
źródło: www.wikidia.info/pl
Proszę obejrzeć kilka fotografii przedwojennego Sulimierza.
Jak widać, poza kolorem zdjęć, nie wiele się różni od dzisiejszego 
Fotki pochodzą z roku ok. 1936-1938.
Przed wojną, w domu który jest na każdej widokówce był sklep.
Jako jedna z większych atrakcji wioski, był pokazywany na każdej karcie.
A słynny dąb, rosnący przed salą, też jakiś młodszy.
Kolejną historyczną ciekawostką jest widok przedwojennego Sulimierza. To jest oczywiście wycinek mapy, przedstawiający Adamsdorf i jego najbliższe okolice. Cała mapa do wglądu w redakcji (po wcześniejszym umówieniu) Poniższa mapa przedstawia stan z roku 1934.
Kolejne dane historyczne, te pochodzą z http://wiki-de.genealogy.net/wiki/Adamsdorf
Miejscowość po raz pierwszy w dokumentach wspomniana była w 1296 roku i nazywała się „Adelmannsdorp”, gdyż tu początkowo znajdowało się pięć gospodarstw warownych. W 1337 roku zwane są jako „większe”. Posiadał wielkość 84 łanów, z czego proboszczowe 4, Hennigus Slamair za służbę lenną 12 łanów, Granse za pół służby lennej 6 łanów, Hennigus de Buch 6 łanów, Ludek von Scheningen 5 łanów, tak samo Liebenthal. Za dzierżawę ziemską płacono 15 solidos. Oberżysta płacił 10. W 1354 roku margrabia Ludwig, za dług 100 marek brandenburskiego srebra wobec mieszkańców Frankfurtu Goldschmied i Schulza, upoważnił ich do „feniga” zboża oraz podatku mięsnego (Bede=Steuer) i mogli tak długo korzystać ze służby wozowej wsi, aż dług 100 marek nie zostanie spłacony. W 1363 roku Margrabia Ludwig Rzymianin zezwolił Clausowi von Scheningen i jego dzieciom wybudować zamek (Burgfrieden) wysokości 35 Ruten, celem zamieszkania. W roku 1538 w Sulimierzu osiadła rodzina von Wreech, zaś na innej części, prawdopodobnie Horker,należąca do starej nowomarchijskiej rodziny. Obydwie rodziny są jeszcze w 1644 roku w Sulimierzu wykazane a ich bezpośrednimi następcami yła rodzina von Sydów, która posiadłość sprzedała w 1683 roku Christianowi Sigismundowi von Waldów za cenę 4.000 talarów. Ich syn Bernard Wilhelm, a potem wnuk Christian Friedrich, gospodarzyli w Sulimierzu do 1789 roku. W tym roku sprzedali dobra rycerskie majorowi von Meyerinck za sumę 73.500 talarów. On zaś po paru latach odstąpił rodzinie Freiherrn von Eckardstein. Ta rodzina posiadłość początkowo utworzoną z czterech zagród warownych, sprzedała w 1806 roku ziemskiemu mistrzowi stajennemu Landstallmeister von Knobelsdorff. Córka jego Rozalia, małżonka generała von Bojanowsky, w 1845 roku posiadłość odziedziczyła. Gdy jej mąż podczas niepokojów studenckich w Berlinie zginął, sprzedała własność Arnoldowi Karbe, który pochodził z od wieków zasiedziałej monarchijskiej rodziny posiadającej dobra. Posiadłość przez 3 pokolenia znajdowała się w posiadaniu rodziny Karbe, zanim spadkiem nie przeszła w posiadanie rodziny Middeldorf.
W czasie wojny trzydziestoletniej miejscowość wiele wycierpiała. W 1629 roku z powodu dźumy wymarła prawie połowa mieszkańców.
O czasach Francuzów, na początku XIX wieku, opisuje miejscowy pastor Burchardi: „ ci nieproszeni goście charakteryzowali się obżarstwem w jedzeniu i piciu. Zabronone przez władze było aby cokolwiek rekwirowali, jednak oni wkrótce żądali na buty, spodnie, też pieniądze na rozrywki. W razie wahania grozili wprowadzeniem większej ilości wojska. Szczególnie wyróżniał się łobuz zwany Oberst Dinglin, który za pomocą szantażu wyrządził wiele krzywdy.”
Sulimierz w 1800 roku posiadał 9 chłopów, 19 kosiarzy, 30 przesiedleńców, 1 budowniczego kościoła, po jednej: kuźni, cegielni, smolarni, młynie wodnym i wiatrak. Posiadał też jedno leśnictwo, ponad 800 ha lasów. Razem 51 domów i 405 mieszkańców. W 1850 roku było 68 domów z 732 mieszkańcami, których liczba zwiększyła się w 1939 roku do 910.
Do Sulimierza należało też dobro rycerskie Ernestinenhof (Dzieżgów) którego ostatnim właścicielem był Paul Nacke,folwark Sophienhof (Zafinówka), folwark leśny i część miejscowości Rokitno, łącznie prawie 50 zagród chłopskich o całkowicie zagospodarowanej powierzchni 2612 ha.
Sulimierz posiadał stację kolejową na trasie Głazów – Choszczno, nie leżał jednak przy żadnej szosie. W miejscowości znajdowały się dwie gospody, dwa sklepy, a także kuźnia , stolarnia, piekarnia, masarnia i zakład blacharski. Wszystkie one były czystymi zakładami rodzinnymi.
16.02.2009r. Zdobyłem kolejną przedwojenną widokówkę.
Kolejne dane  - szukam
powrót
|
Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
- szukam 